Ky është episodi i tretë.

Episodi i parë ishte ‘Pagodes’, e cila na çoi në lindjen e largët.

E dyta, ishte një ‘Mbremje në Granada’, Spanjë.

Pjesa e tretë, nuk ka të bëjë me një vendndodhje gjeografike, por me diçka që e magjepste Debussy-n – ujin. Një shembull, i kësaj ëshë pjesa e mrekullueshme për orkestër e titulluar ‘La mer’ (Deti). Përgjatë gjithë jetës, Debussy ka qenë i mrekulluar pas ujit dhe është përpjekur të gjejë mënyra të ndryshme për ta përshkruar atë nëpërmjet tingullit.

Nuk duhet të harrojmë se, burimet parësore të frymëzimit të Debussy-t, ishin letërsia dhe natyra. Teksa e dëgjon, thuajse mund ta ndjesh ujin që rrjedh, megjthëse më duhet t’ju them se kjo është shumë subjektive.

Më duket se, këtë pjesë të tretë nga Debussy e kam mësuar kur isha 13-të ose 14-të vjeç dhe mbaj mend që në atë kohë po lexoja ‘Romeo dhe Zhulietën’ nga Shekspiri. Dhe, për mua kjo ishte muzika e Romeos dhe e Zhulietës. Edhe sot e kësaj dite, kur e luaj këtë pjesë, kam një fraksion sekonde kur mendoj për atë kohë. Kështu, këto frymëzime sugjestionuse janë shumë personale (2:02).

Mendoj se, do të jini në një mëndje me mua kur ju them se edhe ju e dëgjoni ujin tek rrjedh përgjatë gjithë pjesës. Më pas, edhe kur shfaqet papritur një melodi e fshehur, ajo ende mbetet shumë likuide, e rrjedhshme, ashtu si vet uji (3:00). Më pas, e gjitha kjo ndihmon në ndërtimin e një klimaksi, që shfaqet papritur sepse siç e dëgjuat deri tani e gjithë pjesa është shumë e paqtë. Ndërsa, na del përpara syve një shkëndijë (4:02).

***

Daniel Barenboim (1942) është një pianist dhe dirigjent argjentinas. Aktualisht, ai është dirigjent i Operas Shtetërore të Berlinit dhe Staatskapelle Berlin (Orkestër gjermane  dhe orkestër residente e operas së Berlinit, që i ka rrënjët që në vitin 1570.) Barenboim mban titullin ’Dirigjent për jetë’ që nga viti 2000. Më parë ai ka shërbyer si dirigjent i Orkestrës Simfonike të Çikagos, Orkestrës së Parisit dhe La Scala në Milano.